archief oud artikel 9 januari 2019 Cultuur Maastricht, Limburg Stil kijken ze je aan vanaf een zwarte muur, de portretten in de tentoonstelling Pesten in Centre Céramique Maastricht. Rauwe zwart-wit portretten zonder glimlach, zonder enige opsmuk, zodat alle aandacht gaat naar de gelaatsuitdrukking en ogen. Het zijn portretten van mensen die gepest zijn, maar ook van een aantal pesters. Stuk voor stuk laten ze zien wat pesten doet met mensen. Veel bezoekers worden dan ook zelf stil als ze over de tentoonstelling lopen. Ze hebben even geen woorden. Wat precies de bedoeling is, want deze tentoonstelling wil mensen aan het denken zetten over pesten en de levenslange gevolgen ervan. Je kunt hem nog zien tot en met 24 februari 2019.

'Weten pesters wat ze aanrichten?'

Mensen die gepest worden houden het vaak stil. Uit schaamte, omdat ze denken dat er iets mis is met ze. Zoals Marco, die dacht dat het aan hemzelf lag en daardoor lang zichzelf niet accepteerde. Zijn verhaal is één van de veertien verhalen die in de tentoonstelling te lezen zijn. Iets verderop hangen de portretten van Renate en haar dochter Nora. Nora werd gepest in de bovenbouw van de lagere school. Naast Renates portret hangt het gedicht dat ze hierover op Facebook zette. ‘Net 11, sportief, lief, leergierig, sociaal, vrolijk. Dat was jij voor het pesten begon. Nu zijn we maanden verder en ik zie jou steeds kleiner worden', schrijft ze daarin over haar dochter. 'Hebben pesters enig idee wat ze aanrichten?'

Mart was zo'n pester. Bij hem kwam het besef wat dat kan aanrichten pas later, tijdens een schoolreünie waar hij hoorde dat het slachtoffer van veel pesterijen niet wilde komen. Nu loopt hij rond met de vraag 'Heb ik iemands leven verkloot?' Op de tentoonstelling Pesten hangt niet alleen zijn portret, maar ook zijn verhaal.

Iets doen tegen pesten

In de tentoonstelling in Centre Céramique zie je generatie naast generatie. Ook jonge kinderen. Daarmee laat de tentoonstelling zien hoelang pesten al een probleem is. En dat het nog steeds gebeurt. Dat laatste is waarom fotograaf Susan Leurs in 2016 met haar serie portretten begon. Ze werd zelf als kind gepest en weet wat het met iemand doet. Toen ze in het onderwijs ging werken zag ze het weer gebeuren en wat het aanrichtte. Ze wilde iets doen en besloot mensen die gepest zijn te interviewen en te fotograferen. Bij het bekender worden van het project kwamen mensen zelf naar haar toe omdat ze mee wilden doen.

De opening van de tentoonstelling kreeg veel aandacht in de media en er is een educatief programma opgezet voor het onderwijs. Daarmee is voor Susan Leurs een deel van het doel van haar project bereikt. Na 24 februari gaat ze op zoek naar andere expositieplekken, in de hoop dat ook daar activiteiten tegen pesten komen rondom de tentoonstelling. Ondertussen gaat ze door met haar fotoproject.

Laatst gewijzigd: 2019-01-09 17:42:51 · Gepubliceerd: 9 januari 2019 - 1373