archief oud artikel 11 november 2019 Cultuur Ede, Gelderland Lavinia Meijer is wereldberoemd. Ze speelt in de belangrijkste concertzalen van New York tot Berlijn en deelt het podium met grootheden als Philip Glass, Ludovico Einaudi en Iggy Popp. Maar hoe succesvol Lavinia ook is, ze blijft met beide benen op de grond staan. Terugkijkend op haar indrukwekkende carrière vertelt ze: "Talent is lang niet alles. Je hebt durf nodig. Het leven is een weg die niet altijd recht loopt."
Snel ontdekt
Dat het leven niet altijd in een rechte lijn loopt ondervond Lavinia al op zeer jonge leeftijd. De meeste kinderen groeien op binnen het gezin waarin ze worden geboren. Lavinia's wieg stond in Zuid-Korea, maar al snel kwam ze naar Nederland waar ze in Wageningen opgroeide bij Nederlandse ouders. Ze kwam in een familie terecht waar ze zich volledig kon ontplooien. "Hoewel mijn ouders niet uitgesproken muzikaal zijn, werd muziek wel altijd gestimuleerd. Als kind mochten mijn broer en ik bijvoorbeeld kiezen welk instrument we wilden bespelen. Ik koos voor de harp. Een aantal Koninginnedagen hebben we samen op straat in Wageningen muziek gemaakt." Lavinia's muzikale talent werd al snel ontdekt. "Als jong talent word je op allerlei manieren ondersteund en kun je je verder te ontwikkelen. Maar op een gegeven moment groei je daar uit en kom je in de echte wereld terecht."
Ondernemersgeest
Lavinia was zestien jaar toen ze definitief voor de muziek koos. Het was een weloverwogen keuze, maar geen gelopen race. "Ik realiseerde me dat er maar een heel klein podium was voor de harp. Ik vroeg me af of het me zou lukken om er een bestaan mee op te bouwen. Kon ik die kar trekken? Viel ik wel genoeg op? Tegelijk merkte ik dat het ook ging om de wisselwerking tussen vraag en aanbod. Terwijl ik me dat realiseerde, kwam er een soort ondernemersgeest in me naar boven. Als ik wat wilde bereiken, moest ik de aandacht voor de harp vergroten."
Nederlandse Muziekprijs
Met enorme energie stortte Lavinia zich op haar ambassadeurschap voor de harp. "Dat kon ik natuurlijk niet alleen. Voortdurend ben ik mensen tegengekomen die in mij geloofden. Hun vertrouwen gaf me positieve energie." Een van die steunpilaren was Volkskrant-recensent Hans Heg. "Hans was niet alleen een goede vriend, maar hij wierp zich in die vroege jaren ook op als een soort mentor. Op een gegeven moment vroeg hij waarom ik niet meedeed met de Nederlandse Muziekprijs." In eerste instantie was Lavinia huiverig. "Er waren al zoveel goede harpisten." Uiteindelijk deed ze toch mee en twee jaar later ontving Lavinia deze belangrijkste Nederlandse prijs op het gebied van de klassieke muziek.Van klein naar groot podium
De media-aandacht die daarop volgde ervoer Lavinia als een enorme stimulans. "Dat was het moment dat ik voelde dat ik boven een bepaalde lijn was uitgestegen, waar ik niet meer onder zou komen. Niet dat ik 'gearriveerd' was, maar gedurende de lange aanlooptijd had ik zoveel opgebouwd dat de inspanningen eindelijk hun vruchten begonnen af te werpen." Het gaf Lavinia een bepaalde zekerheid. "Het aanvankelijk kleine podium voor de harp had ik uitgebouwd tot een groot podium".Wageningen
Hoe hoog haar ster ook rees, steeds heeft Lavinia oog gehouden voor waar ze vandaan kwam. Nog altijd bewaart Lavinia goede herinneringen aan haar tijd in Wageningen. "Ik woon er vanaf mijn zevende jaar niet meer, ik heb daarna nog wel veertien jaar in Bennekom gewoond. Maar ik ben me met beide plekken verbonden blijven voelen." In mei 2014 speelde Lavinia in Wageningen tijdens het Bevrijdingsfestival. "Toen realiseerde ik me weer hoe bijzonder het is om hier te zijn opgegroeid, in de stad waar na de Tweede Wereldoorlog de vrede werd getekend."Samenbindende kracht
Vrijheid, ontmoeting en nieuwsgierigheid zijn begrippen waar Lavinia veel mee heeft. "Door mijn ontmoetingen met zoveel verschillende mensen en artiesten ben ik nog meer de kracht van muziek gaan inzien", vertelt de harpiste. "Muziek is een samenbindende kracht die grenzen kan doorbreken." Het bruggen slaan vanuit de klassieke muziek naar andere muzikale culturen is een van de kenmerken van Lavinia's muzikale persoonlijkheid.Koreaans volksliedje
Een voorbeeld daarvan is een Koreaans volksliedje dat Lavinia leerde kennen toen ze een paar jaar geleden terugkeerde naar haar geboorteland Zuid-Korea. "Het verbond me niet alleen met mijn eigen verleden, maar ik merkte ook hoezeer het de Koreanen onderling verbindt. Ook al leven de inwoners van Zuid- en Noord Korea noodgedwongen gescheiden, door hun gemeenschappelijke cultuur zijn ze met elkaar verbonden." Ook onder Nederlandse Koreanen maakt dit volksliedje veel los. "Er leven in Nederland zo'n zestig Noord-Koreanen. Ik heb dit lied voor een Noord-Koreaans echtpaar gespeeld. Dat was heel emotioneel, want het liedje maakte tegelijk gevoelens van verlangen en hoop los. Muziek is het beste doorgeefluik voor emoties."Boomstam
Niet alleen anderen, maar ook Lavinia zelf put veel troost uit de kracht van muziek en in het bijzonder haar harp. "Op momenten dat ik het zwaarder had of me eenzaam voelde is de harp altijd een steun geweest. Het is een boomstam waarbij ik aan de takken steeds meer van mijn eigen leven kon hangen." Toch duurde het even voordat Lavinia zich aan dat idee kon overgeven. "Omdat ik nogal perfectionistisch ben kostte het me moeite om negatieve spanningen los te laten. Ik herinner me nog hoe zenuwachtig ik was toen ik een concert voor sponsoren gaf. Ik ging mezelf allerlei dingen opleggen. Er mocht niets fout gaan." Tegenwoordig staat Lavinia daar veel ontspannender in. "Nu gaat het vooral om echtheid. Als musicus wil ik mijn eigen concert ook zelf beleven. Mijn eigen onzekerheid was mijn grootste vijand. Nu gaat het vooral om vrijheid. 'Feel free, but focused'!"
Laatst gewijzigd: 2019-11-11 15:27:01 · Gepubliceerd: 11 november 2019 - 184