22 oktober 2025 Natuur Vorden, Gelderland Vrolijk huppel ik van het station de weg op, richting de camping waar Menno verblijft. Hij loopt nu al een paar weken het Pieterpad. Ik ben benieuwd hoe het hem afgaat, wat hij al heeft gezien. Deze beroemde route van het meest noordelijke naar het meest zuidelijke gebied van Nederland loopt door veel natuurgebieden langs het oostelijke front van Nederland. Ik ben Daan en namens de redactie van DagjeWeg.NL vergezel ik mijn vriend Menno tijdens een etappe van het Pieterpad.

Een goed begin is het halve werk

Met de opkomende zon kruipen we uit onze tentjes en eten we wat wandelvoedsel; uit zakjes, want de doorgewinterde wandelaar is niet te zwaar bepakt. De rugzakken gaan om en de wandelschoenen aan. Op het wandelmenu staat de etappe 'Vorden-Zelhem'. We wandelen keuvelend het Pieterpad op. Deze is makkelijk te vinden dankzij de witte en rode verfstrepen op bomen en bordjes. Menno stapt nu stevig door, maar dat was een paar weken terug wel anders. Goede schoenen zijn van groot belang en daar liep hij tegenaan: "Die waren toch te klein voor dit grapje en zorgden de eerste week voor wel 12 blaren op een gegeven moment. Dan strompelde ik over de camping aan het einde van de dag. Toen vreesde ik voor het verdere verloop van het pad, maar een vers nieuw paar schoenen maakte een groot verschil en in enkele dagen liep ik pijnloos en vrolijk huppelend verder."

Nederland, wat ben je mooi

Variatie en natuurschoon, het verbaast me hoeveel Nederland te bieden heeft. Uitgestrekt akkerland, glooiende heides en frisse bossen wisselen elkaar af. Buigende bomen vormen een bospoort. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Alsof we door een portaal de natuur in wandelen. In momenten van stilte horen we het kabbelen en suizen van een beekje dat na een tijdje ons vergezelt langs het pad. Hij leidt ons naar een plek die zo in de Efteling kan staan: Kasteel Vorden. Een sprookjesachtig gebouw met een eigen slotgracht. Helaas is de horeca dicht, een kopje koffie met dit mooie stuk architectuur op de achtergrond was welkom geweest.

Oost, west, Pieterpad best

Die ene etappe die ik meeloop is al beeldschoon. Het voelt goed eropuit te zijn. Menno is het daarmee eens: "Elke dag zie ik nieuwe dingen, plaatsen en mensen, maar wel in een lekker traag tempo, zodat je het goed in je op kan nemen. De leukste plekjes vond ik vaak de niet zo noemenswaardige random plekjes en momenten, zoals een rijtje wilgen die langs een sloot stonden, met wat koeien op het weiland erachter. Er vlogen vogels in de lucht, een trekker tufte verderop. Heerlijk ontspannen scènes die je alleen vindt als je wandelt. Dat waardeer je alleen wanneer je niet gehaast bent."

Morele steun uit een verrassende hoek

Tijdens het wandelen denk ik veel na. We kletsen, soms zijn we stil. Ik vraag me af of Menno het niet wat saai heeft in zijn eentje, maar dat blijkt erg mee te vallen: "Überhaupt heeft vrijwel elke etappe veel afwisseling qua terrein en omgeving, wat het steeds verrassend en leuk houdt. Ook de vele mensen die langs het pad wonen, bieden rustplekjes aan. Of ik kom bankjes tegen met een bemoedigende tekst. Het is erg leuk om die support langs het pad te zien. Ik kom ook regelmatig wandelaars tegen die ook het Pieterpad lopen. In het weekend is het soms gewoon druk! Zo ontmoette ik een broer en zus die een midweek lang het Pieterpad liepen. We maakten even een babbeltje over hoe het vandaag gaat en dergelijke. Met hen eindigde ik zelfs nog op het terras, nadat we elkaar weer tegenkwamen aan het einde van een andere etappe."

De laatste loodjes wegen het zwaarst

Tegen het einde van de route merk ik de zwaarte in mijn schoenen verstevigen. Alsof er langzaam vloeibaar lood in sijpelt. Mijn rug begint op te spelen en mijn drang naar water klopt wel erg vaak aan. Man, wat is twintig kilometer met bepakking op je rug nog een eind. Niet stoppen, in de wandeltrance blijven. Ik wil niet meer. Nog even. Wanneer is de volgende pauze? Het Pieterpad is niet alleen maar mooi; het is net zo goed een fysieke en mentale uitdaging. Ik merk dat Menno inmiddels een bewandeld man is geworden. Hij zet er flink de pas in en moedigt me aan terwijl ik hem probeer bij te benen. Eindelijk, de camping is in zicht! Met de nodige theatrale uitspatting stort ik ter aarde op het zachte gras. Mijn rode hoofd gloeit flink na. We hebben het gehaald. Dat biertje op het terras hebben we wel verdiend.

Door naar de St. Pietersberg

Na mijn etappe keer ik weer terug naar huis. Voor Menno zit nog maar de helft erop. Hij zet zijn tocht voort totdat hij de Sint-Pietersberg bereikt: het eindpunt van zijn reis. Dit avontuur laat hem niet onberoerd: "Verschillende dingen vielen me op: hoe mooi Nederland is, juist ook los van de plekken die als mooi bekendstaan, zoals de heides van Drenthe of de heuvels van Zuid-Limburg. De polders van Groningen en de Achterhoek hebben allebei ook erg veel charme, bijvoorbeeld." Menno is het wandelen nog lang niet moe. Zijn waardering slaat over naar nieuwe wandellust, waarmee hij binnenkort een nieuw wandelavontuur zal beginnen.

Reportage - Laatst gewijzigd: 2025-10-20 10:05:27 · Gepubliceerd: 22 oktober 2025 - 2447