Een huis is nooit zomaar een huis. Het draagt het gewicht van de tijd, de warmte van een raam in de schemering, de stille opstelling van voorwerpen, de vertrouwde plooien van stof en de sporen van aanraking die zijn achtergebleven. Het is niet gefixeerd maar vloeibaar, gevormd door degenen die er doorheen gaan. Dit gevoel van vertrouwdheid, van erbij horen, staat centraal in Narges Mohammadi's nieuwste en meest persoonlijke solotentoonstelling. In deze grootschalige, locatiegebonden installatie bezoekt Mohammadi de ruimtes van haar vroege jeugd. Mohammadi groeide op in Kabul, en weet hoe gastvrijheid kan bestaan te midden van schaarste. Hoe veerkracht kan bestaan te midden van bestaansonzekerheid en precariteit.
In Er kraait geen haan naar wekt Mohammadi jeugdherinneringen tot leven in een grootschalige installatie, speciaal ontwikkeld voor de Barbarella - de rauwe, ondergrondse tentoonstellingsruimte van Brutus. Sculpturen van zand en albast en uitvergrote familie foto's in leem verfraaien de ruimtes; tegelijkertijd klinkt er het onheilspellende maar toch ook troostende geluid van een tikkende naaimachine.
Voor deze tentoonstelling experimenteert Mohammadi met het ambacht van steenbeeldhouwen. Ze werkt met albast, dat ze van binnenuit uitholt tot ze een flinterdunne, bijna transparante schil overhoudt. Deze techniek levert visueel kwetsbare objecten op, en vormt tegelijk een indringende metafoor: armoede holt mensen langzaam uit, vaak zonder dat je dat van buitenaf ziet.
Solotentoonstelling Narges Mohammadi Brutus
Leuke foto beschikbaar? Stuur er eentje op naar redactie@dagjeweg.nl.
