archief oud artikel 14 september 2008 Hoenderloo, Gelderland Langzaam draaien de hekken van Park De Hoge Veluwe open. De weg er naar toe gaat door typische Veluwse dorpjes, klein en vol mooi opgeknapte boerderijen. Het boerenbedrijf bestaat vaak niet meer, de charme is gebleven. Voor de ingang staan rugzaktoeristen met afritsbroeken vol ongeduld te trappelen. De lucht is nog grijs maar in de loop van de dag zal een voorzichtig zonnetje Nederlandse grootste Nationale Park beschijnen.

De Hoge Veluwe is een mooie combinatie van natuur en cultuur. Werkelijk alle leeftijdscategorieën weten de weg naar Hoenderloo te vinden. Omringd door de typerende witte fietsen ligt in het 'hart' van het 5500 hectare grote park restaurant De Koperen Kop. Als ik ’s morgens om 10 uur binnenwandel verwarmt een knapperend haardvuur de nog vrijwel lege eetzaal. Recht tegenover het gebouw met de mooie houten gevel ligt het Museonder. Twaalf jaar terug bezocht ik dat als afscheidsuitje van groep 8 ook al eens. De binnenkant lijkt nog precies hetzelfde, in dit geval is dat een compliment want het kan nog prima mee. Groot is het niet maar wel informatief. Met opgezette dieren, natuurfeiten in de vorm van beeld en geluid en de verdroogde boomwortels aan het plafond. De bewuste boom die iedere bezoeker herinnert als je begint over het park.

Grote namen

Een ingenieus scanapparaat leidt de bezoekers één voor één door de poortjes van het Kröller Müller Museum. Verbaasd loop ik vervolgens door de zalen. Hier verborgen op de Veluwe - toch niet de meest cultuurrijke omgeving van ons land - hangt werk van formaat. Naast moderne sculpturen die je laten gissen naar hun inhoud zijn het vooral de prachtige 19e en 20e eeuwse schilderijen die me stil laten staan. Jan Toorop, Isaac Israëls en een Renoir met enorme afmetingen. Een hele zaal vol Van Gogh, de persoonlijke favoriet van verzamelaarster Helene Kröller-Müller. Het museum beperkt zich niet tot een overdekte ruimte, de beeldentuin is een wezenlijk onderdeel van het Kröller Müller. Onder andere werken van Rodin, Moore en Hepworth bedekken de grasvelden. Beroemd is de Jardin d’émail van Jean Dubuffet, een grappig glooiend gebouw waar je bovenop kunt lopen. Om me heen hoor ik verschillende vreemde talen, het park trekt duidelijk ook bezoekers uit het buitenland. Nog even dwaal ik door het Rietveld paviljoen en maak een voorstelling bij een sculptuur die hier staat opgesteld.

Witte fietsen

Bij de ingang is het tussen de rekken even zoeken naar een goed afgestelde witte fiets. Dit is leuk, weet ik me nog te herinneren van een eerste bezoek. Die nostalgische terugtraprem, de dikke banden en de uniformiteit van dit bekende symbool. Ik besluit de route van 10 kilometer te volgen en al snel vlieg ik over de fietspaden. Langs bos, heide, vennen en stuifzand. Onderweg maak ik even een foto van het Jachtslot Sint Hubertus, een bouwwerk van Berlage. En verder slingert het pad zich weer. Voor ik het weet komt het eindpunt van mijn route in zicht en is het tijd voor wat lekkers in het restaurant. Gecultiveerde natuur, dat is het zeker, maar dat doet weinig af van de charme van een dagje Hoge Veluwe.