archief oud artikel 5 februari 2009 Amsterdam, Noord-Holland Een groepje waanzinnig gillende mannen en vrouwen op ’t toneel, dat is ongeveer het stereotype van opera. Dat dat echter heel mooi kan zijn, blijkt tijdens de première van 'I puritani' van De Nederlandse Opera. Bijna vier uur lang tonen een stel megastrotten wat bel canto betekent: mooizingerij.
Keihoge noten
De opera’s van de Italiaanse componist Vincenzo Bellini worden onder het ‘bel canto’ gerekend (letterlijk: ‘schone zang’). Dat wil zeggen: ze zitten boordevol halsbrekende loopjes, keihoge noten en meeslepende melodieën. Zo ook Bellini’s laatste opera, 'I puritani', waarvan gisteren een nieuwe productie in Het Muziektheater in première ging.
Soap-opera
'I puritani' speelt zich af in Engeland, tijdens de burgeroorlog tussen katholieke aanhangers van het koningshuis en protestantse puriteinen, die een republiek willen. Elvira, dochter van een belangrijke puritein, wil trouwen met Arturo, die de tegenpartij steunt. Door allerlei verwikkelingen komt hun relatie ernstig onder druk te staan en Elvira wordt zelfs krankzinnig. Aan het einde komt alles echter op zijn pootjes terecht.
In je oorschelp
De Spaanse sopraan Mariola Cantarero vergt als hoofdrolspeelster Elvira voortdurend het uiterste van haar stembanden met allerlei capriolen en met – dat zal de toeschouwer vooral bij zijn gebleven – hoge noten die zelfs op de achterste rij klinken alsof de sopraan met haar lippen tegen je oorschelp gedrukt staat.
Jammer genoeg weet de Spaanse de scènes waarin ze haar verstand kwijt is, niet overtuigend te brengen, terwijl dat juist het hoogtepunt van de opera zou moeten zijn. De echte krankzinnigheid van een vrouw die aan liefdespijn ten onder gaat, moet de toeschouwer hierdoor missen.
Geweldige Arturo
Tenor John Osborn (in de rol van Arturo) maakt veel goed. Zijn optreden is meer dan uitstekend. Hij zingt expressief en laat aan het einde van de opera – die vier uur duurt, inclusief twee pauzes – zelfs een hoge f horen; één van de hoogste noten die in de operageschiedenis voor een tenor zijn geschreven.
De massieve bas van Riccardo Zanellato als Sir Giorgio en het forse koor van De Nederlandse Opera maken het palet aan indringende stemmen compleet. Het Nederlands Philharmonisch Orkest geeft strakke ondersteuning onder leiding van dirigent Giuliano Carella.
Mooizingerij
Bellini’s werk mag dan op het eerste gezicht perfect passen bij het stereotype beeld van opera, na een bezoek aan Amsterdam blijkt dat wat de immense stemmen op het toneel doen moeilijk ‘gegil’ te noemen is. Het is, inderdaad, mooizingerij.
Laatst gewijzigd: 2011-05-09 10:46:50 · Gepubliceerd: 5 februari 2009 - 549