archief oud artikel 6 maart 2009 Amsterdam Mozart leefde in de achttiende eeuw, maar twee regisseurs hebben zijn opera Così fan tutte een paar eeuwtjes naar voren geplaatst. Het gevolg: hetzelfde liefdesverhaal wordt opeens veel herkenbaarder. En dat kan je zeker vier uur lang blijven boeien. Jammer alleen dat de tekst niet bij de update inbegrepen zit.
Lekkere vaart
Een Elvis
De regisseurs hebben ook overal leuke en humoristische details verwerkt. Dankzij de prima cast komen die details goed uit de verf. Vooral de Italiaanse bariton Luca Pisaroni is indrukwekkend: hij acteert geweldig en ondersteunt dat ook nog eens met fraaie zang. In het begin is hij een ietwat onzeker jochie, verderop groeit hij in zelfvertrouwen en staat hij zelfs even als een echte Elvis op een feestje te swingen. Ook de andere hoofdrolspelers acteren sterk. De zang is soms een beetje vlak, weinig spetterend, maar dat wordt op andere momenten weer gecompenseerd. In elk geval hebben de solisten stuk voor stuk mooie stemmen.
Ouderwetse taal
Het enige minpuntje van de hele voorstelling is dat de tekst verwaarloosd wordt. Het libretto van Lorenzo da Ponte uit 1790 slaat eigenlijk nergens op. De ouderwetse taal (over messen, sterven, erbarmen, meesteressen, etc) past helemaal niet bij de moderne insteek van de regisseurs. Het klopt gewoon niet met elkaar. De consequentie is dat het stuk geforceerd overkomt. Je kunt niet helemaal opgaan in de sfeer van de jeugdherberg, omdat die rare tekst er door middel van de boventiteling steeds doorheen komt fietsen. Misschien is het bij dit soort producties raadzaam om wat te schaven aan het libretto. De nieuwste Hollywood-komedie wil je toch ook niet horen op teksten van Shakespeare of Voltaire?
Laatst gewijzigd: 2011-05-09 10:46:50 · Gepubliceerd: 6 maart 2009 - 552