archief oud artikel 14 januari 2014 Cultuur Ede, Gelderland "Het leuke van live muziek is dat je de muziek beleeft op het moment dat het gebeurt", vindt dirigent en (bas-)klarinettist Mark Snitselaar van Trio Parnasse. "Publiek komt niet alleen iets halen, ze voegt ook iets toe. Dat is zo waardevol, dat zou ik niet willen missen." Zaterdag 1 februari speelt het trio in de Edesche Concertzaal.

"Muziek is een manier om in een andere taal emoties te benoemen", vervolgt Snitselaar. "Om emoties te beleven en emoties over te brengen. Mentaal is dat veel lastiger, maar bij muziek is dat anders. Je deelt een beleving met het publiek, maar ook op het podium. Er ontstaat iets wat vluchtig is, wat je niet uit kunt leggen en wat toch elke keer weer anders is. Sommige stukken speel je tien keer, maar ze zijn toch iedere keer weer anders. Zo ontstaan af en toe hele bijzondere momenten. Dat is waar je het voor doet."

"Of ik daar een voorbeeld bij heb? We traden eens op als Turdus Trio, in een klein kerkje met een geweldige akoestiek", vertelt Snitselaar. "We speelden Dreamtracks, een stuk dat is geïnspireerd op het cultureel erfgoed van de Aboriginals. De beleving was waanzinnig. Mensen luisterden, ervoeren en hoorden opeens vogels. Als musicus wist je: nu communiceren we echt. Je voelde de eenheid."

Uitdaging

"Ik vind het heel leuk om iets te vinden wat de moeite waard is, maar wat naar mijn idee onterecht te weinig gespeeld wordt", aldus Snitselaar. "Ik hoop dan ook mensen te verrassen met een bepaald stuk. Het is mooi als je muziek zo programmeert, dat mensen een mooie avond hebben. Dat ze iets beleefd hebben en op weg naar huis genieten van een herinnering aan die beleving."

"Je bent continu gespitst op wat de ander doet"

Voor die beleving heeft hij veel over. Zowel in zijn muziek als op het podium zoekt Snitselaar altijd naar uitdagingen: "Dat is ook het leuke van Trio Parnasse. We speelden eerst een standaardrepertoire, dat iedereen in de bezetting van piano, viool en klarinet speelt. Maar zo'n repertoire is ergens beperkend. Je speelt alleen moderne, twintigste-eeuwse muziek. Dus dachten we na over een gangbaarder programma. Toen ik een basklarinet op de kop kon tikken en Janneke een altviool in bruikleen nam, verschenen er nieuwe mogelijkheden. Door die nieuwe bezetting zijn er bijzondere combinaties mogelijk. En als je dan eenmaal op het podium echt in die flow zit, dan ben je continu gespitst op wat de ander doet en speelt. Je begint elkaar uit te dagen door omstebeurt een stuk net even iets anders te spelen dan normaal. Als het dan echt klopt en echt past, dan kun je daar heel blij van worden."

Laatst gewijzigd: 2014-01-14 11:07:39 · Gepubliceerd: 14 januari 2014 - 67