archief oud artikel 22 januari 2009 Nijmegen, Gelderland "Hé ben jij dat?" "Nee, ik sta hier!" Met een taststok voetje voor voetje door het museum. In het MuZIEum, maken bezoekers een ontdekkingstocht door het donker. Dat is leuk en interessant, maar ook best spannend.

Het grootste gedeelte van het MuZIEum in Nijmegen is gewoon verlicht en ziet er uit als veel andere musea. In iedere kamer is iets te leren over de werking van onze ogen en over blindheid. Heel interessant. Leer hoe een blindenbibliotheek werkt, hoe je braille kunt schrijven en hoe blinden op het internet surfen. Dat is het ene gedeelte van het museum.

"Tot ziens", groet onze blinde gids

Donker

Het andere gedeelte van het museum laat een heel andere kant zien. Een donkere kant. Letterlijk. In een schemerige foyer worden op gezette tijden kleine groepjes bezoekers (zij hebben vooraf gereserveerd) ontvangen. Zij krijgen van één van de medewerkers uitleg over de ontdekkingstocht die ze gaan maken. Een ontdekkingstocht door het donker. Gewapend met een taststok wordt het groepje door een deur het donker ingeleid. "Maak je geen zorgen", stelt de medewerkster nog een laatste maal gerust: "er overkomt je binnen niets, het is helemaal veilig".

Op de tast

"Hallo, ik ben Nina. Loop maar naar mijn stem toe." Een vriendelijke vrouwenstem laat het groepje dichterbij komen. Dat gaat stapje voor stapje. Alle deelnemers tasten de pikdonkere omgeving voorzichtig af met hun handen en hun stok. Nina lijkt geen problemen te hebben. Ze loopt rustig door de kamer en weet feilloos waar alle groepsleden zijn. De 19-jarige gids is al sinds haar tiende blind. "Je bent dan als vanzelf extra aangewezen op je andere zintuigen."

"Nu zijn we in de studeerkamer", zegt Nina. "Voel maar hier. Wat is dit? Wat voel je?" Stapje voor stapje schuifelen de deelnemers naar Nina toe. Soms botsen de deelnemers tegen elkaar op. Oeps... sorry! "Wat voel je?", vraagt Nina nog een keer. "Ehh... hé, volgens mij is dit een computer. En een bureaustoel."

Buitenlucht

Vanuit de studeerkamer gaat iedereen naar buiten. "Dit is mijn tuintje", zegt Nina. Frisse wind op de huid, de geur van naaldbomen in de neus en houtsnippers onder de schoenen. Wat een belevenis. Nog steeds stapje voor stapje. "Loop maar weer naar mijn stem. Neem je taststok nu in je linkerhand en pak met je rechter de leuning vast. Goed zo."

Geld tellen

Nina weet precies waar iedereen is. Na de tuin komt de markt ("eerst moeten we deze drukke straat nog oversteken") en uiteindelijk komt de groep aan in een cafeetje. Nu is Nina de barvrouw. Iemand iets te drinken? Doe maar een sinas. "Dat wordt dan tachtig cent, alsjeblieft." Oeps. Een hand vol kleingeld. Twee kleintjes (vast dubbeltjes), één vrij grote en ééntje die een beetje glad aanvoelt. Gokken dus: de vrij grote. "Heb je terug van een euro Nina?"
- "Jawel hoor, maar je geeft me nu vijftig cent."
"Deze dan?"
"Ja, dat is een euro. Bedankt. En... hier heb je twintig cent terug." Nina trekt een flesje uit het krat, stopt er een rietje in en geeft het flesje aan. Dat gaat soepel.

Indrukken

Onder de kieren van de deur komt een klein streepje licht. Gelukkig, we kunnen straks weer zien. De deur leidt weer naar de schemerige foyer. Het gedempte licht doet haast pijn aan de ogen. "Daarom hebben ze het hier dus zo donker gemaakt, anders doet het echt pijn aan je ogen", zegt Nina. De blinde gids staat nu in het schemerlicht. "Oh, zo zie je er dus uit", zegt één van de groepsleden. Het is grappig: als je iemand alleen van stem kent, maak je je toch een voorstelling. "Ik dacht al dat je niet zo lang was!"
Nina vertrekt weer en laat het groepje achter. Iedereen is totaal onder de indruk. Wat een belevenis. "Tot ziens", zegt Nina. Tot ziens? Ja, blinden zeggen blijkbaar ook 'tot ziens'. Wat een ontdekkingstocht!

Recensie - Laatst gewijzigd: 2013-11-20 16:09:47 · Gepubliceerd: 22 januari 2009 - 2013